सहिष्णुता आणि सद्भावनेपासून माणूस दूर चालला
संयम हा एक गुण आहे जो प्रामुख्याने मानवांमध्ये आढळतो. प्राण्यांमध्येही सहिष्णुता मर्यादेपर्यंत असते, मग त्यांच्या नैसर्गिक प्राणी प्रवृत्तीवर वर्चस्व असते. म्हणूनच ते प्राणी आहेत. पण माणसांच्या सहनशीलतेलाही मर्यादा असते. आजकाल त्याला अपवाद ठरत आहे. भूतकाळातील काही वर्तमानपत्रांच्या मथळ्यांनीही या वस्तुस्थितीला पुष्टी दिली आहे.
बंगळुरूमधील एका घरात काही तरुण पार्टी करत होते आणि संगीत खूप जोरात वाजत होते. शेजाऱ्यांनी आक्षेप घेतल्यानंतरही त्याच्यावर कोणताही परिणाम झाला नाही. मोठ्या आवाजात संगीत वाजवण्यासाठी कायद्याने निर्धारित केलेली कालमर्यादाही चुकली होती. एका मध्यमवयीन शेजाऱ्याला खूप त्रास झाला.त्याला आणि त्याच्या वृद्ध आईला झोप येत नव्हती. पहाटे ४ वाजेपर्यंतही संगीत कमी झाले नाही, म्हणून तो शेजारच्या तरुणांना पुन्हा विनंती करण्यासाठी गेला. कडक उन्हाळा होता आणि त्या तरुणांनी त्या मध्यमवयीन माणसाला एवढी मारहाण केली की तो अर्धमेला झाला. त्याला तातडीने रुग्णालयात नेण्यात आले मात्र तो वाचू शकला नाही. या तरुणांमध्ये समज आणि सहिष्णुतेचा एवढा अभाव होता की त्यांना योग्य आणि अयोग्य यातील फरक समजला नाही आणि त्यांना स्वतःच्या मौजमजेसमोर इतरांचे दुःख दिसले नाही. दारूची नशा आणि तरुणाईचा उत्साह माणसाच्या जीवावर बेतला.
दुसरी घटना पाळीव कुत्र्याच्या चालण्याशी संबंधित आहे. एक जोडपे सकाळी त्यांच्या कुत्र्याला फिरत होते तेव्हा त्यांच्या शेजाऱ्याने त्यांच्या घरासमोर कुत्र्याला मलविसर्जन करण्यास आक्षेप घेतला जो चुकीचा नव्हता. या प्रकरणी दोन्ही बाजू ऐकून घेण्यात आल्या. या जोडप्याने हा आक्षेप इतका वैयक्तिक घेतला की दुसर्‍या मित्रासह त्यांनी शेजाऱ्याला इतकी मारहाण केली की गरीब माणूस देवाला प्रिय झाला. या जोडप्याला त्यांच्या विरोधात काहीही ऐकणे सहन होत नव्हते आणि या घटनेत सद्बुद्धीचा पूर्ण अभाव होता. परदेशात, सार्वजनिक ठिकाणी पाळीव प्राणी मलविसर्जन करत असताना, त्याच्या पालकांना ते स्वतः स्वच्छ करावे लागते आणि ते उचलून डस्टबिनमध्ये टाकावे लागते. त्या पाळीव प्राण्याचे पालकत्व हे कर्तव्य आहे. हा नियम भारतात अद्याप लागू झालेला नाही, त्यामुळे काही पाळीव प्राणी मालक त्याचा फायदा घेतात.
सहिष्णुता हा माणसाचा एक अतिशय सुंदर गुण आहे, जो गमावल्याने मानवता नष्ट होईल आणि जगातील प्राण्यांची संख्या वाढेल.